Τι μπορεί να συμβεί οταν μια ομάδα μαζευτεί σε ενα από τα πιο νεανικά και φρέσκα εστιατόρια? 

Πρώτον, δεν θα ξέρει αν πρέπει να φάει η να φωτογραφίσει τα φαγητά. Δεύτερον, θα πιάσει κουβέντα με το απίθανο προσωπικό σαν να ήταν οι κολλητοί του φίλοι-φίλες. Τρίτον ακόμα και όταν έρθουν αυτά τα φαγητά τα φτιαγμένα με υλικά απο τα πιο ''κρυμμένα'' μέρη της χώρας, είναι σχεδόν σίγουρο οτι δεν θα του θυμίζουν κάτι παρόμοιο που έφαγε αλλού. (Και αυτό είναι καλό.)

Σε μια χώρα με τόσο πλούτο σε γεύσεις και τοπικά προιόντα είναι δύσκολο να βρείς ενα μέρος να σε καλύπτει απόλυτα και μάλιστα σε ενα ''τουριστικό'' μέρος όπως ο πεζόδρομος της Αιόλου με την Πλάκα σε απόσταση αναπνοής. Ευτυχώς που τα τελευταία χρόνια, οι καλές προσπάθειες των ανθρώπων που νιώθουν ''μάγειροι'' και οχι ''chefs'', αρχίζουν να πληθαίνουν ευχάριστα.

Αυτών που μένουν συγκεντρωμένοι στο ''τι άλλο μπορώ να προσφέρω να κάνω την διαφορά? ''

Σε μια τόσο δύσκολη εποχή, μαζευτήκαμε στο meeting του Living Postcards να δοκιμάσουμε τα πιάτα του Δημήτρη Αιβαλιώτη, αυτά τα πιάτα που ποτέ δεν είναι μαζεμένα σε εναν κατάλογο, ακριβώς γιατί ο κατάλογος αλλάζει συνεχώς!

Πως είναι να γυρνάς στο σπίτι σου και να σου λέει η μαμά σου ''Σήμερα έχουμε αυτό!!'' Κάπως ετσι.

Δεν εχει νόημα να γράψω συνταγές και να ονοματίσω τα πιάτα. Βαρετό και άχρηστο. Οι φωτογραφίες μιλάνε απο μόνες τους. 

Να τονίσω την απίστευτη ποικιλία σε ελληνικές μπύρες. (Αλήθεια, που τις βρήκατε ολες??!)

Α! Και οι καλές τιμές, βασικό. Και η καλή -ήρεμη- μουσική.

Αιόλου 27. 

Να πάτε.