Κάθε γωνιά της Ελλάδας κρύβει γαστρονομικούς θησαυρούς. Πολλές φορές μου ζητάνε να προτείνω μαγαζιά με καλό φαγητό. Σπάνια μπαίνω στον πειρασμό να το κάνω.

Η γεύση είναι αρκετά υποκειμενική. Αλλωστε μπορεί κάποιος να συχνάζει σε ένα εστιατόριο όχι μόνο για το καλό φαγητό, αλλά και το εξαιρετικό προσωπικό. Την οικειότητα που νιώθει. Την αύρα του χώρου.

Σε δυό πράγματα μπορεί κάποιος - και πρέπει - να είναι αντικειμενικός: Στην καθαριότητα και στα φρέσκα υλικά.

Το «Νέον» στο κέντρο της Αρτας, άνοιξε πριν λίγους μήνες με σκοπό να φέρει έναν διαφορετικό αέρα από τα ήδη υπάρχοντα μαγαζιά.  Αλλά φέρνει και τον αέρα ενός νέου και ταλαντούχου σεφ, του Κώστα Τριβέλη, που επιθυμεί να εντάξει στο μενού του την Ηπειρώτικη κουζίνα και τα παραδοσιακά της πιάτα. Πιάτα που ομολογώ πολύ θέλω να γευτώ. Μπομπότα, τσουμπλέκι, και φυσικά πολλές πίτες. Το βράδυ που ήμουν εκεί, είχα την τύχη να χαρώ λαχανόπιτα, την οποία λάτρεψα.

Oπως λάτρεψα και τις φλογέρες με τυρί μετσοβόνε και μπούκοβο. Τα γεμιστά μανιτάρια με μανούρι, φέτα, λιαστή ντομάτα, πιπεριές και ελιές. Το κοντοσούβλι κοτόπουλο, το φρυγαδέλι, και το πολίτικο κεμπάπ, τα οποία σερβίρονται με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο.

Η σαλάτα του μπαξέ με τα λαχανικά της, τα μανιτάρια πλευρώτους και το μανούρι, όλα καλά βαλμένα σε μια φωλιά τορτίγιας. 

Ο χώρος είναι καλαίσθητος και ήρεμος, αφήνοντας σου την προσοχή μόνο στο φαγητό που θα απολαύσεις.

Την ταβέρνα της κυρα Βαγγελιώς πάλι στο κέντρο της πόλης, τυχαίνει να είναι η πρώτη μου «γαστριμαργική αγάπη» από την στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί. Οταν μπαίνω στον χώρο, εκείνη ξέρει τι θα ζητήσω: Μακαρόνια με κιμά.

Εχω δοκιμάσει τα πάντα εκεί, αλλά για συναισθηματικούς λόγους η μακαρονάδα -ειδικά όταν τις συνοδεύει με πατάτες τηγανητές και χωριάτικη σαλάτα, είναι η αδυναμία μου.

Από τα μαγαζιά που θα πας για αυτό το συναίσθημα του «μαμαδίστικου» φαγητού.

Γράφοντας την λέξη «μαμαδίστικο», σκέφτηκα την ταβέρνα του Ξυλόγιαννη στην Φιλοθέη της Αρτας. Οχι πολύ μακριά από το κέντρο αλλά σίγουρα μακριά από ότι ξέρουμε ως trendy ταβέρνα. 

Τα μπριζολάκια και τα λοιπά κρεατικά είναι άριστης ποιότητας, όπως και τα ορεκτικά, αλλά εγώ στέκομα στην προσωπικότητα της κας Κατερίνας. Νιώθω πως την ξέρω χρόνια, και νομίζω πως αυτό το βγάζει σε όλους όσους επισκέπτονται το μαγαζί.

Βγαλμένη από ταινία του 70, η συγκεκριμένη ταβέρνα φέρνει μαζί της την ζεστασιά των ανθρώπων εκείνης της εποχής.

Η ψαροταβέρνα του Γεράσιμου στο Μενίδι, λίγο πριν την Αρτας, είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Οικογενειακή ταβέρνα, με καλή εξυπηρέτηση και φρέσκα ψάρια. Το γεμιστό καλαμάρι είναι το νοστιμότερο από όσα έχω ποτέ φάει. 

Στα συν του, το γρήγορο service ακόμα και όταν έχει πολύ κόσμο. Στον «Γεράσιμο» το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ.

Ο κάθε τόπος μπορεί να γίνει δικός σου, όταν μάθεις τους ανθρώπους του. Τα στέκια τους.

Και τις γεύσεις τους. 

Φτάνει να θέλεις να τον ανακαλύψεις.