Χαζεύοντας το Manon Les Suites στην καρδιά της Κοπεγχάγης, σκέφτηκα πόσο όμορφο θα ήταν να ζούσαμε σε πολυκατοικίες που θα θύμιζαν αυτό το ξενοδοχείο. Με τα εσωτερικά τους μπαλκόνια πνιγμένα στο πράσινο, και έναν ακάλυπτο που θα έδινε τον άχαρο ρόλο του σε μια ανοικτή πισίνα.Η πολυκατοικία που διαμένω θα μπορούσε να μετατραπεί σε κάτι παρόμοιο. Μιλώντας με έναν interior designer από την Νέα Υόρκη, μου είπε πως περιμένει τεράστια οικονομική άνοδο σε ότι αφορά το θέμα "σπίτι".
Σε έπιπλα. Σε συσκευές. Σε διαμόρφωση χώρων όπως τα μπαλκόνια. Σε well being αντικείμενα.
Θα περνάμε πολύ χρόνο στους οικείους τοίχους μας. Θα έχουμε ανάγκη την χαλάρωση. Πιο πολύ από ποτέ. Από την άλλη πλευρά θυμάμαι τον πατέρα μου που έλεγε: "Μην δίνεις πολλά λεφτά για το σπίτι. Όσο πιο πολυ ασχολείσαι μαζί του, τόσο θα σε κρατάει σκλάβο του. Σαν τα εξοχικά. Όταν τα έχεις αναγκάζεσαι να περνάς τα καλοκαίρια και τα Σαββατοκύριακα εκεί. Και έτσι δεν βλέπεις τον "κόσμο". Να ταξιδέψεις πολύ και να μη φύγεις από αυτή τη ζωή έχοντας χαρεί μόνο εξοχικά και έπιπλα. Μην τους ανήκεις."
Ίσως. Άλλες εποχές. Άλλες ανάγκες.
Το σίγουρο είναι πως πλέον θα περνάμε πολύ χρόνο μέσα στα σπίτια.
Αλλά θα αναζητούμε σπίτια "ασφαλή".
Που θα σφύζουν από ουσιαστική ευτυχία. Σπίτια γεμάτα υγιείς σχέσεις.
Και όχι μόνο cozy design αντικείμενα.