Μεγάλωσα ακούγοντας φράσεις όπως:
"Εδώ είναι Ελλάδα, τι περιμένεις?"
"Αυτά ούτε στην Ουγκάντα δεν γίνονται".
"Πολλά ζητάς από τους Έλληνες, δε βάζουμε μυαλό".
"Ελληναράδες, τι να λέμε τώρα"
Στην βιβλιοθήκη μου υπάρχει το
"Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας" του αγαπημένου μου Ν. Δήμου, και ανάμεσα στους δίσκους υπάρχει και "Το κούρεμα" του Δ. Σαββόπουλου με το γνωστό τραγούδι "Κωλοέλληνες". Τραγούδι που φωτογράφιζε μια ολόκληρη εποχή και τις παθογένειες της.
Η σημερινή κατάσταση μιας χώρας με την πλειοψηφία των πολιτών να αντιλαμβάνονται την σημασία των μέτρων (δε θα γράψω το αντιπαθητικό "συμμορφώνονται", ουδείς μας είναι 3χρονο που χρήζει συμμόρφωσης), με τους γιατρούς των κρατικών νοσοκομείων να παλεύουν ευσυνείδητα, με τόσους ανθρώπους που είναι υποχρεωμένοι να εργαστούν έξω ρισκάροντας κάθε μέρα (για να έχουμε εμείς την πολυτέλεια να γράφουμε πόσο βαρετά εργαζόμαστε σπίτι μας), μου υπενθυμίζουν αυτό που χρόνια ήξερα:
Παθογένειες υπάρχουν σε πολλά κράτη. Μεγαλύτερες. Μικρότερες.
Αλλά υπάρχουν.
Η ετοιμότητά ενός κράτους να είναι alert σε κάτι τόσο πρωτόγνωρο, έχει να κάνει και με την υπευθυνότητα των πολιτών.
Και υπάρχουν παντού και υπεύθυνοι, και ανεύθυνοι πολίτες.
Δεν είμασταν ποτέ κατώτεροι των άλλων λαών που χρόνια θαυμάζαμε. Ποτέ. Ανοργάνωτοι ναι. Με λάθος ανθρώπους στην εξουσία, ναι. Με απαρχαιωμένα σύστηματα και μια παράλογη γραφειοκρατία, ναι. Μέχρι εκεί.
Όποιος έχει ταξιδέψει πολύ -και ταξιδεύω στο εξωτερικό από 13 ετών- είχε την ευκαιρία να απομυθοποιήσει ξένες συμπεριφορές και να λατρέψει άλλες. Λέξεις όπως "Ελλαδίτσα" χτυπούσαν και χτυπάνε άσχημα στα δικά μου αυτιά.
Ίσως δεν έχουμε ανάγκη κανένα έγκυρο, τεράστιο και αξιόπιστο ειδησεογραφικό μέσο να μας στολίσει με κοπλιμέντα, ούτε αναλύσεις το πως εμείς χειριστήκαμε την κατάσταση του covid19. Και σίγουρα δεν χρειαζόμαστε επικίνδυνες εθνικές κορόνες για το πόσο μοναδικοί είμαστε. Είμαστε όσο μοναδικοί είναι όλοι γύρω μας. Με τα υπέρ και τα κατά.
Αλλά δεν είμαστε "Κωλοέλληνες".
Sorry Νιόνιo.

Photo Credits: Aggeliki Soultatou