Κάποτε νοίκιασα ένα διαμέρισμα που είχα σε έναν νέο άνθρωπο από την Αλβανία, ο οποίος εργάζονταν ως οικοδόμος τις καλές εποχές της οικοδομής.
Μια φορά με κάλεσε σε καφετέρια όπου μαζεύονταν ομοεθνείς του για να παραλάβω τα χρήματα του ενοικίου, και να πιούμε ένα καφέ παρέα.
Όταν μπήκα στον χώρο, ήμουν η μόνη γυναίκα ανάμεσα σε καμμιά 20αρια άντρες κι η μόνη Ελληνίδα.
Δεν ένιωσα καλοδεχούμενη.
Τα βλέμματα ήταν έντονα και προς εμένα, και προς εκείνον που με είχε φέρει εκεί. Ήταν το πρώτο μου μάθημα πως ο ρατσισμός έχει δύο πρόσωπα.
Κατανόησα την θέση τους καθώς μπορούσα να φανταστώ τι είχαν περάσει ως εκείνη τη στιγμή.
Πριν το νοικιάσω, ήταν το σπίτι μου. Ένα βράδυ είδα ανδρική παρουσία έξω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας και σύντομα κατάλαβα πως προσπαθούσε να μπει μέσα. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να βγω στον διάδρομο και να χτυπήσω την πόρτα μιας οικογένειας από την Αλβανία απέναντι. Τον έτρεψαν σε φυγή και μου είπαν πως θα είναι πάντα δίπλα μου.
Μετά από καιρό, την διαχείριση της πολυκατοικίας ανέλαβε ένα μοντέρνο ζευγάρι από τα Τίρανα.
Την έκαναν πανέμορφη. Άλλαξαν τα πάντα. Έδωσαν επιπλέον αξία στα διαμερίσματα μας. Ένα πράγμα μόνο μου είπαν: Αν ποτέ αναζητούσα και πάλι ενοικιαστή, θα ήταν σοφό να μην έβαζα μέσα μαύρους ή Αφγανούς.
Ήταν συγκεκριμένη η σύσταση.
Τις ημέρες αυτές το μυαλό μου πηγαίνει στα σχόλια που κατά καιρούς διάβαζα για την Ελένη Φουρέιρα. Η Ελένη είναι από εκείνα τα πλάσματα που λάμπουν. Είναι εξαιρετικά καλή σε αυτό που κάνει. Η καταγωγή της όμως θα είναι πάντα θέμα σχολιασμού από πολλούς που ίσως έβαλαν μαύρο στο προφίλ τους και διέδωσαν το #blacklivesmatter hashtag.
(Και καλώς έπραξαν.)
Μετά σκέφτηκα τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Πώς θα ήταν η ζωή του αν δεν τιμούσε με τόση λάμψη την Ελλάδα;
Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που όταν μπεις στους διαδικτυακούς τους λογαριασμούς, ξέρεις με τι έχεις να κάνεις.
Δεν κρύβονται. Δεν νιώθουν καμμία ανάγκη να απολογηθούν για τις ακραίες απόψεις τους.
Είναι τίμιο και το σέβομαι.
Την ίδια στιγμή, άνθρωποι που σε έχουν πείσει για την ευαισθησία τους, οι ίδιοι που έχουν κτίσει μια digital σοφιστικέ persona, αποκαλύπτονται όταν αφελώς σχολιάζουν αλλού.
Αλλά ουδέν κρυφό από το διαδίκτυο.
Εχουμε πολυ δρόμο ακόμα μπροστά μας σε ότι αφορά τον ρατσισμό.
Όχι σαν κοινωνία. Αλλά σαν μονάδες.
Ο καθένας μόνος του μπορεί να φέρει την αλλαγή.
Αλλά αυτή ξεκινάει πρώτα από μέσα μας.