Η ανακοίνωση έχει μπει σε διάφορα σημεία για να είναι από όλους ορατή. «Υπάρχει επιβεβαιωμένο κρούσμα στην πολυκατοικία, παρακαλώ προσέξτε κατά την έξοδο και είσοδο σας σε αυτήν».
Τα ασανσέρ έχουν απενεργοποιηθεί. Κοιτάμε ο ένας τον άλλον με καχυποψία. Για κάποιους από εμάς που έχουμε κάνει το τεστ και ξέρουμε πως είμαστε οκ, οι άλλοι φαντάζουν εχθροί. Και μπορεί να είναι.
Δεν ακουμπάμε τίποτα, οι μάσκες, τα γάντια και τα γυαλιά, είναι μόνιμα όταν μπαίνουμε ή βγαίνουμε. Όταν έμαθα για επικείμενο lockdown, μου ήρθε στο μυαλό ένας στίχος από τραγούδι που έλεγε ο Ξυλούρης.
«Βοήθα καλέ μου, μη φαγωθούμε μεταξύ μας». Φαντάζει αναπόφευκτο.
Eλπίζω να διαψευστώ.
Φίλη, (και ιδιαίτερα μορφωμένη) τηρεί τα μέτρα αλλά είναι σίγουρη πως η πανδημία είναι ένα παιχνίδι στημένο για να φτωχοποιηθει η ανθρωπότητα με απώτερο σκοπό την χειραγώγηση.
Πρέπει, λέει, να αντιδράσουμε στην Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Σε μια δημοκρατική πολιτεία ο διάλογος είναι η απόδειξη της δημοκρατίας της.
Σε θέματα που αφορούν ζωή και θάνατο, δεν είμαι σίγουρη πως έχουμε χρόνο και όρεξη να πείσουμε την άλλη πλευρά. Παραμένει όμως απεχθές να ευχόμαστε να νοσήσει κάποιος που δεν πιστεύει στην πανδημία.
Oύτε χρειάζεται να συμβεί σε κάποιον που γνωρίζουμε, για να πεισθούμε έτσι για την αξία της μάσκας. Ακριβώς όπως είναι περιττό να σκοτωθεί κάποιος δικός μας σε τροχαίο για να μάθουμε την αξία της ζώνης και του κράνους.
Όποιος τηρεί τα μέτρα και προσέχει, δεν τρώει σανό. Όποιος έχει στοιχειώδη αντίληψη και λογική, δεν είναι μέρος του «συστήματος».
Προσωπικά απεύχομαι να βγω πάλι στο μπαλκόνι να χειροκροτησω το ιατρικό προσωπικό, τους εργαζόμενους στις μεταφορικές και τα σούπερ μάρκετ.
Δεν βρίσκω ελκυστικά τα on line μαθήματα, δεν ανυπομονώ να δω συναυλία ή θέατρο μέσα από τον υπολογιστή μου, και αντιπαθώ τα zoom meetings με φόντο 10-15 κεφαλάκια που καλά καλά δεν ακούγονται.
Αλλά όλα αυτά είναι απαραίτητα.
Για να μείνουμε συντονισμένοι στην εργασία μας.
Για να προχωρήσουν τα όποια projects.
Για να συνεχίσει η τέχνη να ομορφαίνει την καθημερινότητα μας.
Για να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε, καθώς η μάθηση δεν σταματά ποτέ, έστω και on line. Δεν χρυσώνουμε όμως το χάπι. Προσαρμοζόμαστε, γνωρίζοντας πως δεν είναι η κανονικότητα που θα έπρεπε να βιώνουμε.
Ευελπιστούμε λοιπόν να την βιώσουμε γρήγορα σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Να γεμίσουμε τα αεροπλάνα, τα τρένα, τα πλοία και τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία.
Να ζήσουμε και πάλι στιγμές ξενοιασιάς.
Να μη χαθούν οι θέσεις εργασίας.
Κυρίως, να μείνουμε όλοι, μα όλοι, ασφαλείς.
Είτε πιστεύουμε, είτε δεν πιστεύουμε σε σενάρια συνωμοσίας.
Ας μην ευχόμαστε αρρώστια σε κανέναν.
Συνεχίζουμε. Καλή δύναμη.
