Μάθαμε να τρέχουμε δεξιά-αριστερά σε χιλιάδες υποχρεώσεις, ανούσιες και μη. Να στριμώχνουμε χιλιάδες εκκρεμότητες στο ήδη στριμωγμένο μας πρόγραμμα. Να μπερδεύουμε τα «πρέπει» μαζί με τα «θέλω» μας. Αλογα κούρσας ασταμάτητα. Κατά καιρούς ακούγαμε για φίλους που έφυγαν ξαφνικά, για αρρώστιες και συμφορές που έφεραν τα πάνω κάτω, και υποσχέθηκαμε στον εαυτό μας να δούμε τη ζωή αλλιώς.
Πιο χαλαρά. Αλλά μετά από λίγο η υπόσχεση έμεινε υπόσχεση.
Μάθαμε σαν κοινωνία να περιμένουμε τις αργίες και τα καλοκαίρια για να μειώσουμε τους ρυθμούς. Για να απολαύσουμε τη στιγμή χωρίς την υστερία των deadlines. Μονο που η χρονιά η φετινή μας υποχρέωσε να κόψουμε ταχύτητα νωρίς. Λες και κάποιος έπαιζε με το πρόγραμμα μας. Όλα πήγαν πίσω. Δουλειές. Μεγαλόπνοα projects. Λαμπερές εκδηλώσεις. Θορυβώδεις συνεργασίες. Ξαφνικά έπρεπε να ξεμάθουμε ότι είχαμε μάθει. Έπρεπε να εκτιμήσουμε τα πάντα από την αρχή. Να τα βάλουμε κάτω και να δούμε τι κρατάμε, και τι αφήνουμε. Τι έχει νόημα για εμάς.
Τι μας αρρωσταίνει, τι μας ομορφαίνει, τι μας βαραίνει και τι μας κάνει να χαμογελάμε. Τυχεροί όσοι δεν ζήσουμε τον Αύγουστο αυτόν μέσα από ένα δωμάτιο νοσοκομείου.
Τυχεροί που έχουμε τον χρόνο να σκεφτούμε πως θέλουμε να είναι η ζωή μας από το φθινόπωρο.
Τυχεροί που μέσα από τα συντρίμμια μιας πανδημίας που μας εξάντλησε ψυχικά και οικονομικά, μπορούμε να ξαναχτίσουμε με νέα θεμέλια. Σε πιο δυνατές βάσεις. Τυχεροί όσοι πήραν το μήνυμα να αλλάξουν πορεία.
Να δούνε τις νέες ευκαιρίες που γεννήθηκαν.
Γιατί τώρα ξέρουμε. Ότι συνέβη, μπορεί να ξανασυμβεί. Τίποτα δεδομένο ποτέ και για κανέναν.
Να πάρουμε κι άλλο χρόνο λοιπόν.
Να γεμίσουμε τα τραπέζια με ωραία φαγητά κι αυτούς που αγαπάμε.
Να μας κάψει το θαλασσινό αλάτι, να μας λούσει ο ήλιος, να γεμίσουμε καθαρές ανάσες στα βουνά.
Να σκεφτούμε σε τι θέλουμε να ξαναγυρίσουμε.
Και να επιστρέψουμε ξεκούραστοι. Και διαφορετικοί.
Καλό μήνα.

 

(Ευχαριστώ την Μαρίνα Τυρολόγου και τον Δημήτρη Χανδρά για την φιλοξενία στο μαγικό Rouista Tzoumerka Resort)