Υπάρχει κάτι μαγικό όταν μεγαλώνεις. Βρίσκεις το "ποιός είσαι". Το τι θες και τι όχι. Ο χρόνος σου μειώνεται μέρα με την μέρα και ξέρεις ότι δεν έχεις την άνεση να απολογείσαι, και να προσπαθείς να πείσεις τους γύρω σου για τις προθέσεις ή τις πράξεις σου. 
Καθαρίζει το "τοπίο", όλα γίνονται διάφανα, ενίοτε δυσάρεστα αλλά λυτρωτικά. Ξέρεις ποιός είναι δίπλα σου. Βάζεις προτεραιότητες κι αυτό είναι όλο. Φεύγεις από εκεί που δεν παίρνεις ότι δίνεις. Φοράς αυτά που θες εσύ, κι όχι ότι πρέπει. Πας σε μέρη που ξέρεις ότι θα περάσεις καλά -η γνώμη των άλλων παγερά αδιάφορη-. Άνθρωποι φεύγουν στα ξαφνικά κάθε μέρα, σε δευτερόλεπτα κλείνουν σπίτια, και ανοίγουν μόνιμες πληγές. Καμμιά σταθερότητα και τίποτα δεδομένο. Βάζεις τους δικούς σου όρους στις σχέσεις είτε φιλικές είτε επαγγελματικές. Μαθαίνεις να απαιτείς αυτό που αξίζεις. Καμμιά υποχώρηση στην βλακεία. Επιλέγεις ανθρώπους και συνεργάτες από πραγματική επιθυμία, ''χημεία'', όχι ανασφάλεια. Κάνεις κάθε λεπτό να μετράει. 
''Τικ τάκ.''
Ο χρόνος που τελειώνει, είναι ο πιο πιστός σου φίλος.
Σεβάσου τον. Μην τον πετάς στα "σκυλιά".