Όταν ήμουν έφηβη και διάβαζα μανιωδώς ότι βιβλίο έπεφτε στα χέρια μου, είχα μια συγκεκριμένη εικόνα για το πώς είναι ένας συγγραφέας. Είχε ένα μυστήριο, μια λογοτεχνική βαρύτητα (ας πούμε για μένα συγγραφέας ήταν η Ζυράννα Ζατελη, "αέρινη" φιγούρα του πνεύματος.) Εγώ πάλι δεν διαθέτω κανένα μυστήριο. Αυτός είναι ο λόγος που όταν φώναξαν το όνομα μου στα μεγάφωνα της έκθεσης στο Ζάππειο συνοδευόμενο από την ιδιότητα "συγγραφέας" μου φάνηκε περίεργο. Όμως κάθε φορά που διαβάζω μηνύματα νιώθω "πλούσια". Και πήρα αγάπη στο 48ο Φεστιβάλ Βιβλίου. Και αληθινές αγκαλιές. Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από το να σου λένε πως δίνεις έμπνευση. Χαρά. Πώς έχουν το βιβλίο σου στη τσάντα η δίπλα στο κομοδίνο και το ξανά διαβάζουν. Και αυτή είναι μια ευθύνη από μόνη της. Είτε νιώθεις, είτε δε νιώθεις #συγγραφεας.
Μαγική νύχτα που τελείωσε με ωραίο κρασί και βόλτα με φίλες.( Από αυτές τις πολύτιμες φίλες που λένε αστεία, αυτο-σαρκαζονται, κι σε στηρίζουν γιατί είναι "γεμάτες" ομορφιά και ζωή οι ίδιες.)
Μιλώντας με συνεργάτες -οι περισσότεροι πάνω από την ηλικία των 40 -μου λένε όλοι τα ίδια. "Δε θέλω να πιέζομαι, δεν θέλω να μένω εκεί που δεν περνάω καλά, θέλω ποιότητα/όχι ποσότητα, τρέχει η ζωή, φεύγουν οι άνθρωποι, σαν αέρας φεύγουν".
Ξυπνάς ένα πρωί και μαθαίνεις πως έφυγε ο ένας, αρρώστησε ο άλλος, και όλο θα πηγαίνατε για καφέ, αλλά οι δουλειές σας κράτησαν σε απόσταση.
Όσο μεγαλώνω αποζητώ έντονα το να περνάω καλά. Να ζω την κάθε στιγμή με εκείνους που με θέλουν και θέλω. Να έχω ένα λόγο να ξυπνάω το πρωί. Να δημιουργώ. Να χαίρομαι.
Αν αγαπάς τον εαυτό σου, αν τον προσέχεις, αν τον στηρίζεις, θα είσαι δώρο για όσους είναι δίπλα σου.
(Δεν θα τους πνίγεις.)
Θα είσαι πάντα έμπνευση.
Είτε γράφεις βιβλία, είτε δεν γράφεις.
Μόνο το τώρα έχουμε.
Και δεν είναι μελό quote
Η σκληρή αλήθεια ειναι.
#Ολα_ειναι_εδω
Να τα απολαύσουμε.
Life will go on. No matter what.