Όταν καλώ πελάτες, οι παιδικές φωνές, οι ήχοι των κατοικίδιων τους και το ότι μιλούν ήδη με κάποιον άλλο από το σταθερό τους τηλέφωνο, με κάνει να νομίζω πως εισβάλλω σε προσωπικές τους στιγμές.

Οι συζητήσεις μαζί τους μέσω μιας οθόνης, με κάνει να νιώθω πως παραβιάζω τον χώρο τους.

Βλέπω που μένουν, βλέπω γωνίες ενός σπιτιού που επί της ουσίας, είμαι ακάλεστη.

Τα beauty sites γράφουν άρθρα για το πώς θα μακιγιαριστούμε καλύτερα στα online meetings, τι να φοράμε, και ποια γωνία λήψης, μας κολακεύει καλύτερα.

(Παράλληλα, κάποια ακριβά κολλέγια του εξωτερικού, υιοθετούν την στάση των off line μαθημάτων για λίγους και εκλεκτούς.

Αντιλαμβάνονται πως η face to face επικοινωνία του μαθητή/φοιτητή με τον δάσκαλο/καθηγητή, είναι αξία ανεκτίμητη. Φτάνει να έχεις τα χρήματα να μπεις στο κλειστό club της elite γνώσης.

Οι προνομιούχοι της Silicon Valley που παλιά δεν επέτρεπαν κινητά στα παιδιά τους ως μια ηλικία, τώρα ψάχνουν να τους προσφέρουν την δια ζώσης διδασκαλία, σαν αρχαίο, πανάκριβο αγαθό.)

Δύσκολο για μια γυναίκα επίσης να πείσει για τα μεγαλόπνοα, και φιλόδοξα επιχειρηματικά της σχέδια, όταν την ίδια στιγμή πρέπει να ταΐσει ένα μικρό παιδί στην κουζίνα

Φίλος, υψηλόβαθμο στέλεχος, μου εξομολογήθηκε ότι του είναι δύσκολο να πείσει τους managers του πως παραμένει αποτελεσματικός, καθώς έχει γαλουχηθεί με την αξία πως ο άντρας ο δυναμικός, ο φιλόδοξος και τα σχετικά, βγαίνει έξω και αρπάζει τις ευκαιρίες.

Οι γύρω μου συνηθίζουν την ιδέα πως οφείλουμε να προσαρμοστούμε.

Και η συνήθεια...είναι κακό πράγμα.

Αναρωτιέμαι:

Για πόσο καιρό ακόμα το σπίτι μας θα είναι το προσωπικό μας καταφύγιο;