Πρίν μέρες έπρεπε να επισκεφτώ τα επείγοντα στο Νοσοκομείο του Άργους. Αναγκάστηκα να περιμένω με τις ώρες για να εξεταστω, καθώς οι ελάχιστοι ιατροί είχαν να αντιμετωπίσουν δύο σοβαρά τροχαία με μηχανές. Ώρες φρίκης, αγωνίας των συγγενών, προσπάθειες του προσωπικού να σώσουν δύο νέους ανθρώπους μέχρι να παρθεί η απόφαση πως έπρεπε να διακομισθουν στο Γενικό Κρατικό μέσα στην νύχτα. Στον θάλαμο των εξετάσεων και πάνω σε ένα κρεβάτι, με μια πράσινη κουρτίνα ολόγυρα, άκουγα για τους... διπλανούς ασθενείς φράσεις όπως "Πότε ήταν η τελευταία σας χημειοθεραπεία" και "Έχετε υψηλό επίπεδο στρες " οι οποίες μου θύμισαν ξανά τα αυτονόητα μιας και είχα άπλετο χρόνο να σκεφτώ.
Δεν είμαστε άτρωτοι.
Δεν έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή για να είμαστε συνεχώς στρεσαρισμενοι.
Δεν γίνεται να αναβάλλουμε αυτά που θέλουμε, δε ξέρουμε τι μας ξημερώνει.
Τα τροχαία δεν είναι θέμα "μοίρας" και κακής στιγμής. Είναι θέμα ανωριμότητας και εγκληματικής συμπεριφοράς στον δρόμο.
Κάτι κάνουμε λάθος.
Δεν θα είμαστε εδώ για πάντα.
Και δεν χρειάζονται στιγμές πόνου για να το συνειδητοποιούμε.
Τέλος καλό για μένα, ελπίζω και για τα δύο παιδιά.
(Υ.Γ Όσοι οδηγείτε μηχανές, φοράτε κράνος.
Ακόμα και για μια διαδρομή 1 χιλιομέτρου.
Αν μη τι άλλο, σκεφτείτε τους δικούς σας ανθρώπους που θα αφήσετε πίσω.)