Το γωνιακό φαρμακείο κοντά στο μετρό των Αμπελοκήπων είναι μια οικογενειακή επιχείρηση. Ο μπαμπάς, κλασσικός φαρμακοποιός γύρω στα 70. Καλοντυμένος, τυπικός, και πάντα με ένα ταπεινό χαμόγελο. Σταθερά πίσω απ' τον στον πάγκο, πουλάει φάρμακα, δίνει συμβουλές. Αν θες κάτι και δεν το έχει, στο φέρνει άμεσα.

Η σύζυγος και η κόρη είναι άσσοι στην πώληση των καλλυντικών προϊόντων.

Οι κινήσεις τους, νωχελικές. Θυμούνται πάντα τις προτιμήσεις των γειτόνων και συχνά τους αποκαλούν με το μικρό τους όνομα. Ενώ έχει αρκετή δουλειά, ουδείς πελάτης βιάζεται. Όλοι περιμένουν να εξυπηρετηθούν χωρίς άγχος.

Καμμία φορά το σκηνικό συμπληρώνει ένα λευκό κανίς, που κάθεται ήρεμο στο πάτωμα.

Το συγκεκριμένο φαρμακείο είναι πραγματικά μικρό.

Τίποτα fancy. Τίποτα που να θυμίζει φαρμακείο boutique.

Ξεκίνησα να ψωνίζω και εγώ εκεί.

Στην αρχή επειδή είναι κοντά στο γραφείο. Μετά γιατί με ηρεμούσαν οι άνθρωποι του.

Η οικογένεια πίσω από την επιχείρηση.

Πλέον γνωριζόμαστε. Με αποκαλούν με το μικρό μου όνομα. 

Σε μια εποχή μεγάλων εμπορικών αλυσίδων, σε μια εποχή όπου το e-commerce είναι τόσο δυνατό, σε μια εποχή που η αναζήτηση  προϊόντων δεν γίνεται μόνο στην Google αλλά και στο Tiktok, υπάρχουν και αυτές οι επιχειρήσεις.

Δεν βιάζονται.

Δεν έχουν παρουσία στα social media. 

Βασίζονται στην άψογη εξυπηρέτηση, το χαμόγελο, την οικειότητα.

Θυμίζουν σκηνικό ταινίας του ελληνικού κινηματογράφου.

Ίσως αυτό να είναι τελικά, το δικό τους storytelling.