Η Κα Ντίνα είναι γύρω στα 60. Εργάζεται σε γνωστή αλυσίδα ταχυφαγείου. Είναι ταλαιπωρημένη, φαίνεται στα μάτια της.
Κάνει αργές κινήσεις αλλά πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Φτιάχνει sandwich, κάνει καφέδες, σερβίρει τα τραπέζια έξω.
Τα νύχια της είναι βαμμένα σε ενα κόκκινο χρώμα που έχει ξεφτίσει σαν να φωνάζουν πως κάποτε αυτά τα χέρια ήταν ξεκούραστα.
Με ρώτησε αν μπορώ να κάνω υπομονή γιατί δεν προλαβαίνει να με εξυπηρετήσει. Απάντησα θετικά.
Φεύγοντας μου ευχήθηκε να έχω πάντα υγεία.
Είναι γύρω στα 65. Η «επιχείρηση του», απλώνεται κατά μήκος μιας υπόγειας στοάς στην Λεωφόρο Συγγρού.
Μιας στοάς που καθαρίζει κάθε μέρα σαν να είναι το κατάστημα του. Και είναι. Την σκουπίζει, την πλένει.
Μετά απλώνει το εμπόρευμα του πάνω σε καθαρά γυαλιστερά υφάσματα και λευκά σεμέν.
Βιβλία που τα βαρέθηκαν οι ιδιοκτήτες τους, παιχνίδια των παιδιών που μεγάλωσαν, ρούχα που φορέθηκαν, αντικείμενα με την δική τους ιστορία.
Του πηγαίνω χρόνια δικά μου πράγματα. Νιώθω πως συνεργαζόμαστε κατά κάποιο τρόπο.
Κάθε πρωί χαίρομαι να τα βλέπω να τα έχει όμορφα ταιριασμένα το ένα δίπλα στο άλλο με απαράμιλλο στυλ και αισθητική.
Δεν ρώτησα ποτέ το όνομα του.
Φίλη, εργάζεται σε μεγάλο κατάστημα με παιχνίδια. Είναι 55 ετών και μου αποκάλυψε πως βρήκε την δουλειά με μέσον.
Οι κοπέλες που εργάζονται μαζί της είναι γύρω στα 25 αλλά όταν γυρνούν σπίτι σωριάζονται και αυτές σε ένα καναπέ από την κούραση.
Η φίλη μου νιώθει τυχερή που έχει αυτή τη δουλειά. Αλλά νιώθει πως δεν θα εξελιχθεί λόγω ηλικίας.
Οι επί της ουσίας προηγμένες κοινωνίες δίνουν χώρο σε όλες τις ηλικίες για να εργαστούν.
Οι εταιρείες με όραμα ξέρουν πως έχουν να ωφεληθούν από όλες τις ηλικίες των ανθρώπων που εργάζονται εκεί.
Δίνουν τα εφόδια, στηρίζουν την τεχνολογική εξέλιξη και δεν αφήνουν κανέναν να μένει πίσω. Κυρίως, δίνουν ευκαιρίες και ενθάρρυνση.
