Μετά από εκατοντάδες παρουσιάσεις νέων brands, προιόντων, ανθρώπων που μπόρεσαν να πετύχουν και να δούνε το όνομα τους γραμμένο στα media και να είναι αναγνωρίσιμοι παντού, έκανα μια έρευνα πόσοι από αυτούς υπάρχουν ακόμα σαν ονόματα στον χώρο.

Το ευχάριστο ήταν ότι οι περισσότεροι, όχι μόνο υπήρχαν ακόμα, αλλά είχαν κάνει τεράστια βήματα μπροστά. Είχαν εξελίξει το όνομα και το αρχικό όραμα τους όχι μόνο σε επικοινωνιακό επίπεδο αλλά και επί της ουσίας.

Υπήρχαν εκείνοι πού ήταν στάσιμοι. Υπήρχαν και εκείνοι πού απλά είχαν εξαφανιστεί. Γιατί άραγε;

Ενα παλαιό ρητό λέει «Πρόσεχε τι εύχεσαι. Μπορεί να το πάθεις».

Μικρότερη δεν συμφωνούσα καθόλου με αυτό. Και δεν το καταλάβαινα κιόλας. Αν θες κάτι πάρα, μα πάρα πολύ, γιατί να «προσέχεις τι εύχεσαι»; Μου φαινόντανε σαν κάτι να μην κολλάει. 

Ωσπου μεγάλωσα. Και κατάλαβα.

Πριν καιρό μια εξαιρετική σχεδιάστρια - ούτε 26 ετών- ανακοίνωσε ότι σταματά να προσπαθεί γιατί...γιατί.....για πολλούς λόγους.

Εψαξα να βρώ έναν πραγματικά σοβαρό λόγο που να δικαιολογεί την παραίτηση ενός τόσο λαμπρού ταλέντου.

Μάταια. Οι βασικοί λόγοι ήταν «ότι κανείς δεν βοηθά, πρέπει να έχεις γνωριμίες και μεγάλο budget για να πετύχεις» Τα είχα ξανα-ακούσει αυτά σαν δικαιολογίες;

Φυσικά! Ουκ ολίγες φορές. Τι συμβαίνει λοιπόν στους ανθρώπους που τα παρατάνε αν εξαιρέσεις την ρεαλιστικότατη κρίση, αλλά και την γραφειοκρατία που μπορεί να σε ρίξει ψυχολογικά στα τάρταρα;

Οι μεγάλες προσδοκίες. 

Ξεκινάνε με τρελλά όνειρα, χωρίς καν να έχουν κάνει μια ελάχιστη έρευνα αν αυτό που θέλουν να ξεκινήσουν, έχει νόημα να ξεκινήσει.

Το περιβάλλον που σαμποτάρει τις όποιες προσδοκίες. Ακόμα και τις πιο ρεαλιστικές.

Γονείς που επιθυμούν διακαώς το βλαστάρι τους να βολευτεί σε μια θεσούλα κάπου, όπου νάναι, φτάνει να σταματήσει αυτά τα «θεότρελλα» όνειρα  οι φίλοι -συνήθως στενοί φίλοι- που τραβάνε γεμάτοι «αγάπη»το χαλί κάτω από τα πόδια, εκείνα τα όμορφα τα πόδια που θέλουν να «πετάξουν».

Ανθρωποι που θέλουν να βλέπουν πάντα το γραδίσι κουρεμένο με απόλυτη τάξη και ομοιομορφία, χωρίς να ξεφεύγει προς τα πάνω ούτε ένα μικρό θρασύ χορταράκι. 

Τα νέα λοιπόν δεν είναι και πολύ ευχάριστα. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να «βοηθήσει».

Αυτό είναι κάτι που το κάνουμε εμείς  για τον εαυτό μας. Οσους μας σαμποτάρουνε -πολύ διακριτικά και χωρίς κακίες- τους αποβάλλουμε απο τις ζωές μας αν θέλουμε πραγματικά να εξελιχθούμε.

Δεν είναι θέμα σνομπισμού, είναι θέμα επιβίωσης. Στο ταξίδι που ξεκινά ο καθένας μας, χρειάζεται υποστηρικτές, όχι σαμποτέρ που «πριονίζουν» την καρέκλα.

Διαλέγουμε να παίρνουμε έμπνευση από ανθρώπους που ήδη έχουν πετύχει πολλά και μόνοι τους. Αυτά οφείλουν να είναι τα δικά μας πρότυπα επιτυχημένων ανθρώπων.

Οι επιτυχημένοι αυτοί, λοιπόν, έχουν πιθανότατα, αποτύχει πολλές φορές μέχρι να πετύχουν. Ισχύει. Σηκώνεσαι, πέφτεις.

Και υπάρχει και ένας μεγαλύτερος λόγος για να θέλει κάποιος να πετύχει, αλλά να μην το καταφέρνει ποτέ.

Ο λόγος του να νομίζεις ότι η επιτυχία είναι κάτι που θέλει τρόπο, όχι κόπο. Και να επ-αναπαύεσαι περιμένοντας το σύμπαν να σου φέρει τα δώρα του.

Και όταν αυτό δεν γίνεται, εκεί να ξεκινάς και την διαδικασία της παραίτησης.

Ξαφνικά φταίνε οι άλλοι, ποτέ εσύ που δεν κυνήγησες με λύσσα το όνειρο σου. Που δεν μάτωσες για αυτό. Που δεν πόνεσες,  δεν έσπασες, δεν ξαναπροσπάθησες και ξανά απο την αρχή.

Οι άλλοι σου φαίνονται ύποπτοι, κάτι κάνουν αυτοί, σωστά;

Κάτι υπόγειο, κάτι περίεργο. Ισως. Τις περισσότερες φορές όμως, δεν κάνουν τίποτα από αυτά.

Το μόνο που κάνουν είναι να δουλεύουν σιωπηλά, ήρεμα και με στόχο. Kαι με τους σωστούς συν-ταξιδιώτες γύρω τους.

Δεν είναι όλοι για όλα. Και δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, φτάνει να έχουμε κάνει τις δικές μας επιλογές.

Ακόμα και αν αυτές δεν είναι ο απόλυτος ορισμός της glamorous επιτυχίας.

Αλλωστε αυτό είναι συχνά υποκειμενικό.