Σε ένα από τα υποκαταστήματα της τράπεζας Πειραιώς, με εξυπηρετεί συχνά ένας 40αρης με φαβορίτες και χέρια που δείχνουν πως ασχολούνται με την μουσική, με την κιθάρα. Το look του δεν συνάδει με το περιβάλλον της τράπεζας. Δεν ''κολλά'' με τους συναδέλφους του. Δεν δείχνει να έχει και επικοινωνία με αυτούς πέραν του ωραρίου του. Τον έχω πετύχει σε διάλειμμα, στην μικρή σκοτεινή στοά έξω από το υποκατάστημα, να κάνει τσιγάρο, χωμένο και χαμένο στις σκέψεις του να ακούει μουσική από το κινητό και να ψιλοχορεύει κρυφά, σαν να κάνει κάτι ηθικώς απαράδεκτο. Ειναι ευγενικός, και χαμηλώνει το κεφάλι όταν του λές ''σας ευχαριστώ, είστε πολύ εξυπηρετικός''. Σαν να ντρέπεται. Σαν να μη το πιστεύει. Θα ήθελα να βρώ το θάρρος να τον ρωτήσω αν κάνει αυτή τη δουλειά από ανάγκη. Αν άλλα είχε ονειρευτεί. Αν ''πνίγεται'' στο clean cut περιβάλλον του. Ισως να τον φαντάζομαι εγώ αλλιώς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μου βγάζει μια θλίψη, από αυτήν που βγάζουν οι μισοτελειωμένες προσδοκίες.Και κάθε φορά που τον βλέπω, μου υπενθυμίζει υποσυνείδητα πως η ζωή είναι τραγικά μικρή για να μην κάνεις την δουλειά που θέλεις, με αυτούς που θέλεις.

Είναι ανυπέρβλητα σύντομη για να μην έχεις την ''θέα'' που σε ευχαριστεί να βλέπεις κάθε πρωί με τον άνθρωπο που διάλεξες.
Είναι αυτό το τικ-τακ του χρόνου που περνά και σου θυμίζει πως οι αφόρητοι συμβιβασμοί, δεν βγαίνουν ποτέ σε καλό. Ουτε ψυχικά ούτε σωματικά. Στην επιλογή ενός επαγγέλματος, που δεν μας ''γεμίζει'' ουδέν μονιμότερο του προσωρινού. Οι φόβοι του ''αν φύγω που θα πάω??'' είναι σαν δράκοι πάνω από το κεφάλι μας. 
Η ζωή όμως είναι πολύ λίγη για να την σπαταλούμε ταίζοντας τους.
#find_your_dream_jod
#listen_to_your_soul
#at_least_try