Λες κι θεωρούμε δεδομένα τα πάντα. Την υγεία, τους φίλους, την -όποια- δουλειά, το σπίτι που μας κοιμίζει και μας κρύβει απο την καθημερινή ''τρέλα''. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις οτι αυτά που θεωρείς οτι, ''οκ, εκεί είναι να σε περιμένουν αιωνίως'', δεν θα είναι για πάντα εκεί. Οι φίλοι αρχισαν να αραιώνουν, ξαφνικά το έμφραγμα στα 40 plus λόγω εξαντλητικής εργασιομανίας και άγχους, δεν είναι κάτι που το συναντάς στα 60 plus. Oι φίλοι που χόρεψες στόν γάμο τους και συγκινήθηκες με τον τόσο τους τον έρωτα, σου λένε με απάθεια οτι παίρνουν διαζύγιο. Η καλοπληρωμένη σου θέση-χρυσό κλουβί της δανειακής αυθάδικης εποχής και των ξέφρενων parties, μένει άδεια, η ακόμα χειρότερα ''κακοπληρωμένη'', ενω οι ώρες που δούλευες, αυξάνονται -και μαζί αυξάνεται κι το άγχος με μαθηματική ακρίβεια. Αρχίζεις κι κάνεις κριτική στους νεώτερους, δεν καταλαβαίνεις τα μουσικά ''σκουπίδια'' που ακούνε, δεν καταλαβαίνεις τα ''σκουπίδια'' που φοράνε, ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ κι ολα τα βρίσκεις κάπως. Αλλά δεν ξέρεις οτι στην γωνία, κάποιος στην εχει στημένη. Κι αυτός είναι ο ''χρόνος'' που χτυπά με θράσος τον ηχο της αντίστοφης μέτρησης, για να σου υπενθυμίσει το απλό, μελό και χιλιοειπωμένο ''You are running out of time. Εnjoy every minute. NOW. "
Ας αντιληφθούμε την χαρά του να σηκωνόμαστε τα πρωινά απο ενα κρεββάτι, να αναπνέουμε, να περπατάμε και να κάνουμε ''σχέδια''.
Let's live every moment.