Χρόνια πριν κάλεσα αγαπημένη φίλη σε φαγητό. Όταν ήρθε στο ραντεβού, πρόσεξα πως η λάμψη της είχε θολώσει. Μου εξομολογήθηκε πως μήνες πριν είχε χωρίσει από τον αγαπημένο της, έναν άνθρωπο πολύ χειριστικο. Η φίλη μου είναι μια δυναμική επαγγελματίας, ένα φωτεινό πλάσμα, που όλοι θέλουν δίπλα τους λόγω του καταπληκτικού της χαρακτήρα. Όμως μπροστά μου είχα μια τσακισμένη συναισθηματικά γυναίκα.
Έχω περάσει από αυτό το σκοτεινό τούνελ. Ξέρω 100% πως είναι. Θα σου πούνε πολλές ανόητες ατάκες όπως *δεν σου άξιζε αυτός/θα τον ξεχάσεις με τον καιρό/ο έρωτας με έρωτα περνάει (;)/γλύτωσες από αυτόν, μια μέρα θα το καταλάβεις/είσαι ανώτερη του/μα τι του έβρισκες, εσύ, μια τέτοια γυναίκα* και τα σχετικά.
Όλα θα τα ακούς, μα δε θα σε πείθουν.
Είμαι από τους ανθρώπους που θεωρούν πως ο έρωτας είναι κάτι εξαιρετικά σοβαρό. Η επιλογή του συντρόφου καθορίζει το πώς ξυπνάμε, πως εργαζόμαστε, πως ζούμε την καθημερινότητα. Δεν είναι καθόλου αστείο θέαμα οι *τσακισμένοι φίλοι γύρω μας, που βιώνουν απόρριψη, χλευασμό η λεκτική βία μέσα στις σχέσεις. Και δεν αφορά μόνο γυναίκες. Αφορά και άντρες. Πολλούς.
Όταν γυρίζω στις τότε σχέσεις μου, θυμάμαι πως ακόμα κι αν έπεφτα στα πατώματα, ακόμα και αν είχα να αντιμετωπίσω ακραίες καταστάσεις, πάντα με έσωζε ένας υγιής εγωισμός.
Είχα διαβάσει σε ένα άρθρο ψυχολογίας πως αν π.χ ήσουν με κάποιον 3 χρόνια, θα σου πάρει 3 χρόνια να τον ξεχάσεις και να ζήσεις πάλι φυσιολογικά. Θύμωσα. Είπα στον εαυτό μου πως δεν δέχομαι να κλέψει κανείς 3 χρόνια π.χ από τις επόμενες μνήμες μου. Από την ζωή μου. Από το μέλλον μου. Δεν θα μου επέτρεπα να *συγκατοικώ ψυχικά με *φαντάσματα μια ζωή. Είχα αναπτύξει (ίσως) έναν μηχανισμό επιβίωσης που με έκανε να σηκώνομαι όταν πέφτω. Και ήξερα πως κάτι πολύ καλό με περίμενε εκεί έξω. Και κάποια στιγμή ήρθε.
Αν βιώνεις κάτι αντίστοιχο να θυμάσαι:
Όσο κολυμπάς στην απόγνωση, εκείνος έχει βγεί ήδη στη στεριά. Συνεχίζει μια χαρά την ζωή του. (Και καλά κάνει).
Στο τέλος εσύ είσαι που θα *πνιγείς.
Όσο ασχολείσαι με το τι κάνει, που πήγε, με ποιους βγήκε, η ακόμα χειρότερα όσο τσεκάρεις αν σου έκανε ή δε σου έκανε like, όσο ελέγχεις την διαδικτυακή του ζωή, χάνεται η δική σου. Χάνεται.
Μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου.
Ζούσες και πριν έρθει στη ζωή σου.
Δεν χρειάζεσαι να σε αγαπάει για να αξίζεις. (Και δεν χρειάζεσαι το #like του, πίστεψέ με).
Δεν μπορείς ούτε να τον αλλάξεις ούτε να τον *σώσεις.
Στην ζωή θάβουμε τους *νεκρούς και συνεχίζουμε.
Όσο και αν τους αγαπήσαμε.
(Άλλωστε είναι πολλοί οι *εραστές εκεί έξω. Αλλά λίγοι οι *σύντροφοι.
Ο Άγιος Βαλεντίνος γιορτάζεται κάθε μέρα στις σχέσεις που είναι υγιείς και μας εξελίσσουν χαρίζοντας μας ψυχική ηρεμία, καλή επικοινωνία και ασφάλεια.)