Έχω φίλες γύρω μου που έχουν νοσήσει από τον καρκίνο του μαστού. Ξεκινάει ως «τυπική» εξέταση. Γνωρίζεις πως πρέπει να εξεταστείς. Είναι το ραντεβού με σένα, με τον εαυτό σου, κάθε χρόνο. Το σημειώνεις στην ατζέντα μην τυχόν και ξεχαστείς. Μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα, πας στην κόλαση και ξαναγυρνάς με ταχύτητα φωτός. Στο σαλόνι που περιμένεις, με τα σενάρια να κάνουν πάρτι στο κεφάλι σου, βλέπεις και τις άλλες που περιμένουν μαζί με σένα. Λες: «Εντάξει, εγώ θα είμαι καλά», αλλά δεν είσαι.
Μόλις σ’ το λένε, μουδιάζεις. Δεν ξέρεις αν σου κάνουν πλάκα ή έκαναν λάθος τα αποτελέσματα. Μέχρι να το συνειδητοποιήσεις, τα λεπτά στέκονται ακίνητα και ξαφνικά νομίζεις πως πέρασαν ώρες. Δεν ξέρεις αν πρέπει να θυμώσεις –θυμώνεις– δεν ξέρεις πού να το πεις –το κρύβεις– δεν ξέρεις τίποτα. Είχες πολλά να κάνεις, πώς συνέβη αυτό; Σκέφτεσαι τις εκκρεμότητες. Ξαφνικά δεν έχει καμία σημασία τι συνέβη χτες –στο παρελθόν– τι σε τσάκισε, τι σε γείωσε, οι λογαριασμοί, τα μαλλιά που σ’ τα έκοψε η κομμώτρια κοντύτερα και φώναζες στη φίλη σου.Τώρα σκέφτεσαι πως τα θες έστω κοντά, και το χειρότερο που μπορείς να ακούσεις είναι η λέξη «ψυχραιμία» και η φράση «κάνε υπομονή». Αυτοί που τα ξεστομίζουν δεν έχουν μπει στα δικά σου παπούτσια.
Να σε προσέχεις.
Σαν την υγεία, τίποτα.
Δεν φτάνει να θυμόμαστε έναν μήνα τον χρόνο πως πρέπει να φροντίζουμε εμάς. Η κορδέλα που φοράμε κάθε Οκτώβριο είναι απλώς μια τυπική υπενθύμιση και ένας φόρος τιμής στις γυναίκες που επιβίωσαν. Και ευτυχώς, είναι πολλές. Ας γίνει μια καθημερινή συνήθεια. Ας μας προσέξουμε λίγο παραπάνω. Αν δεν προσέξουμε εμείς εμάς, κανείς δεν θα το κάνει.
#IliadaKothra #Όλα_είναι_εδώ
#Ελληνοεκδοτικη