Μπαίνοντας στο ταξί σήμερα το πρωί, αντίκρισα την Ιουλία κι την Νεφέλη.
Ο μπαμπάς τους που το οδηγούσε μου ζήτησε χίλια συγγνώμη καθώς "δεν είχε που να τα αφήσει και κάθε μέρα τα βάζει στο πίσω κάθισμα μέχρι να γυρίσουν όλοι μαζί σπίτι". Δεν ρώτησα από τακτ. Τίποτα δεν ρώτησα. Ίσως έπρεπε.
Φίλη μου είπε πως νιώθει περίεργα γιατί στα 30 της, δεν έχει νιώσει αυτό που λέμε "μητρικό φίλτρο". Της είπα πως ίσως δεν έχει βρει τον κατάλληλο σύντροφο, ότι ίσως έχει εστιάσει σε άλλα πράγματα και δεν έχει έρθει η ώρα για να γίνει μαμά .Μου απάντησε "Οχι. Δεν θέλω να κάνω παιδιά. Τι μου συμβαίνει;" (Γιατί πρέπει να της συμβαίνει κάτι;)
Στον δρόμο σταματά ένα σχολικό, και δύο από τα παιδιά που κατεβάζει, ουρλιάζουν τόσο δυνατά, που οι μαμάδες τους νιώθουν άσχημα.
Τα βουτάνε στα γρήγορα και εξαφανίζονται. Προλαβαίνω να δω την κούραση στα πρόσωπα τους.
Δεν υπάρχει συνταγή για να είσαι ευτυχισμένος. Δεν υπάρχουν πάντα νόρμες. Υπάρχουν εκατομμύρια ευτυχισμένοι γονείς εκεί έξω που μεγαλώνουν ευτυχισμένα παιδιά, και άλλοι τόσοι που τα απωθημένα και οι σοβαρές εσωτερικές μάχες τους, φτιάχνουν προβληματικά πλάσματα.
Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι ευτυχισμένοι χωρίς παιδιά.
Αλλά και δυστυχισμένοι χωρίς αυτά.
Τα παιδιά είναι ευλογία. Φτάνει να ξέρεις γιατι τα θες. Φτάνει να μπορείς να αντιμετωπίσεις τα όποια χτυπήματα της ζωής και να τα μεγαλώσεις με υγεία. Εκείνοι που τα έχουν καλά με τον εαυτό γίνονται καλοί σύντροφοι/καλοί γονείς/καλά πρότυπα για όλους.
Ότι και αν επιλέξουν.