Τον Μάϊο του 2021, η υπόθεση της γυναικοκτονίας στα Γλυκά Νερά, άφησε εμβρόντητους και σε κατάσταση σοκ, άπαντες. Ένα όμορφο ζευγάρι, μια τακτοποιημένη ζωή σε ένα ωραίο σπίτι, ένα πραγματικά ειδεχθές και ιδιαίτερο έγκλημα, που θα μας απασχολεί για πολύ καιρό.

Τον Ιούλιο του 2021 η Αννίσα από την Αλβανία, δολοφονήθηκε από τα χέρια του συζύγου της στην Δάφνη. Το ζευγάρι διατηρούσε ψητοπωλείο στην περιοχή. Το ίδιο διάστημα, οι πυρκαγιές στην Ελλάδα, ο καύσωνας, και οι επερχόμενες διακοπές του Αυγούστου, μονοπώλησαν τις αντιδράσεις και τον αλγόριθμο των κοινωνικών δικτύων.

Στην Αμερική, τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που υφίστανται γυναίκες Αφροαμερικανές και Μεξικάνες, είναι πάρα πολλά, αλλά δεν βγαίνουν εύκολα στην επιφάνεια.

H προσοχή της πλειοψηφίας δεν θα ασχοληθεί ιδιαίτερα, ακόμα και αν αυτά αποκαλυφθούν.

Οι γυναίκες αυτές δεν θα γίνουν θέμα σε εκπομπές με υψηλή τηλεθέαση, δεν θα συγκινήσουν τα social media όσο ένα περιστατικό βίας που θα συμβεί σε λευκή γυναίκα.

Αν η γυναίκα αυτή δε είναι εμφανίσιμη, αν ανήκει σε υψηλό κοινωνικό επίπεδο, αν έχει τελειώσει γνωστό Πανεπιστήμιο, τότε οι πιθανότητες να ασχοληθούν σε φρενήρη ρυθμό μαζί της τα media και ολόκληρη η κοινωνία, είναι πολύ περισσότερες.

Στην Ευρώπη συμβαίνει πάνω κάτω το ίδιο.

Οι μετανάστριες, οι μουσουλμάνες, οι φτωχότερες οικονομικά γυναίκες, αντιμετωπίζουν απίστευτα περιστατικά βίας, αλλά είτε δεν γίνονται άμεσα γνωστά (από τις ίδιες) είτε αργούν να υπάρξουν αντιδράσεις αν αυτά γνωστοποιηθούν.

Ο ρατσισμός χτυπάει πολλές από αυτές, όχι μόνο λόγω χρώματος, αλλά και λόγω πολιτικών πεποιθήσεων, φυλετικών στερεότυπων, και ταξικής θέσης.

Αναρωτιέμαι αν η ενσυναίσθηση μας ως κοινωνία έχει κριτήρια, που καθορίζουν το που θα στραφεί εν τέλει η διαδικτυακή μας αλληλεγγύη.

Αναρωτιέμαι: αν υπάρξει ποτέ στην Ελλάδα περιστατικό βιασμού ή γυναικοκτονίας (που όλοι απευχόμαστε) σε γυναίκα με ακραίες (πολιτικά) απόψεις, σε γυναίκα που οι θεωρίες της έχουν προκαλέσει (δικαίως) έντονες αντιδράσεις, αυτή η γυναίκα θα τύχαινε ενός hashtag με το όνομα της ως δείγμα της δικής μας συμπαράστασης;

Θα κατεβαίναμε στους δρόμους για εκείνη, όσο και αν διαφωνούσαμε κάθετα με αυτά που πρεσβεύει;

Πότε η συγκίνηση γίνεται μαζική και πότε επιλεκτική;

Ποια είναι τα μέτρα και τα σταθμά που δημιουργούν οργισμένες αναρτήσεις που συνεχώς αναπαράγονται, και πότε σωπαίνουμε σαν χρήστες του διαδικτύου;

Προς αποφυγή παρερμηνειών, δεν τίθεται καν σύγκρισης, και τα παραδείγματα είναι τυχαία. Υπάρχουν πολλές δυστυχώς αντίστοιχες ιστορίες σε μια εποχή που οι γυναικοκτονίες είναι μάστιγα.

Για αυτό και οι αντιδράσεις όλων μας, θα πρέπει να είναι οι ίδιες.

Όπως ίδιος είναι ο πόνος.

Όπως ίδια είναι η βία.

Η Καρολάιν.

Η Αλίσα.

Και τόσες άλλες.