Τις προάλλες φεύγοντας από το γραφείο είχα έντονη επιθυμία να φάω τηγανητά αυγά. Πηγαίνοντας σε διάφορα μαγαζιά της περιοχής η απάντηση ήταν είτε "δεν το έχουμε αυτό στον κατάλογο" είτε "έχω αυγά αλλά μόνον ως ομελέτα". Στάθηκα έξω από ένα άλλο μικρό εστιατόριο. Ο κατάλογος δεν είχε αυτό που ήθελα. Η κοπέλα που βγήκε έξω να μου διαφημίσει τα πιάτα ημέρας απογοητεύτηκε όταν της είπα πως ήθελα αυτό που δεν είχε. "Μισό λεπτό, μου λέει, να ρωτήσω τον μάγειρα." Έρχεται και μου προτείνει να κάτσω σε ένα ωραίο τραπεζάκι γιατί σε λίγα λεπτά θα μου έφερνε 3 αυγά όπως τα είχα στο μυαλό μου. "Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, είπε, να σας εξυπηρετήσουμε θέλουμε." Δεν είναι ιδιοκτήτρια. Είναι σερβιτόρα. Αλλά έχει ενσυναίσθηση και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. (Ξέρει άραγε η διεύθυνση πόσο τυχεροί είναι που την έχουν στην ομάδα τους;)
Luxurious Boutique Hotel στο κέντρο.
Παραγγέλνω γλυκό και καφέ φρέντο. Ερχεται ένα διαφορετικό γλυκό από αυτό που παρήγγειλα-εξαιρετικά βαρύ- ένα καυτό(!)φρέντο και ένα ποτήρι χωρίς νερό. Όταν το λέω στον υπάλληλο πολύ ευγενικά, δεν μιλάει. Έρχεται η ώρα να πληρώσω. "Αυτά, λέει, είναι κερασμενα από εμάς. Επειδή δεν ευχαριστήθηκατε ούτε το γλυκό ούτε τον καφέ. Και θέλουμε να ξανάρθετε.".
Οι άνθρωποι που κάνουν την διαφορά είναι αυτοί που δεν ακολουθούν πάντα τους κανόνες, τις εκάστοτε εταιρικές πολιτικές αλλά την κοινή λογική τους. Και το συναίσθημα. Γιατί οι επιχειρήσεις είναι πρωτίστως συναίσθημα.
I ll be back.