Το έχετε νιώσει, σωστά;
Ξεκινάτε κάτι στο γραφείο, όταν ξαφνικά πρέπει να απαντήσετε στο κινητό, να δαγκώσετε μια μπουκιά απο το sandwich που ήρθε με delivery- ως συνήθως- και να απαντήσετε τη ίδια στιγμή στο απίστευτα απαιτητικό e-mail που αυτο-αποκαλείται «επείγον» ή κάτι αντίστοιχα πιεστικό.
Φυσικά η παράνοια συνεχίζεται και όταν κλείσουμε πίσω την πόρτα του γραφείου -όσοι ακόμα πάμε γραφείο...- και ανοίξουμε αυτήν του σπιτιού.
Αν προσθέσουμε στις εκκρεμότητες που εχουν συσσωρευθεί και όλες τις ενοχές που εχουμε παραμελήσει τους δικούς μας ανθρώπους, προσπαθώντας να πετάξουμε την καλή κουβέντα που θα φέρει ισορροπίες, την ιδια στιγμή που η κουτάλα ανακατεύει το φαγητό
και μιλάμε για το αυριανό πρόγραμμα μαζί με τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν, και κάπου εκεί ο διαχειριστής χτυπά να πάρει τα κοινόχρηστα, και ίσως ξέχασες να πάρεις κάτι απο το super market και πρέπει να ξαναβγείς και αρχίζεις να σκέφτεσαι «τι λάθος κάνεις».
Εχουν ειπωθεί πολλά και έχουν γραφτεί άλλα τόσα για το περιβόητο Multitasking, την ικανότητα να κάνουμε πολλά πράγματα, την ίδια ακριβώς στιγμή, περιμένοντας μάλιστα την κοινωνική επιβράβευση τύπου «μα πως τα καταφέρνεις όλα!»
Από αυτήν παίρνουμε δύναμη να συνεχίσουμε την τρελή κούρσα της καθημερινότητας, αφου οι ''άλλοι'' μας εχουν πρότυπο οργάνωσης και πολυπραγματοσύνης.
Και ποιό είναι τελικά το τίμημα; (Πάντα υπάρχει τίμημα)
Κάθε μέρα κάτι «πολύ σημαντικό» θα βγαίνει μπροστά μας. Κάτι τραγικά «σημαντικό». Φυσικά ΔΕΝ είναι ολα σημαντικά.
Δεν χρειάζεται να απαντηθούν τα e-mails την ίδια στιγμή που έρχονται-εκτός αν είναι για free gift/free movies/free κάτι....και πρέπει να αρπάξεις την ευκαιρία!
Και το γράφω εγώ, που συνήθιζα να απαντώ στην μέση του δρόμου από φόβο μην θεωρηθώ αναξιόπιστη επαγγελματικά με τον παράλληλο φόβο να με χτυπήσει διερχόμενο αυτοκίνητο μόνο και μόνο για να φερθώ «σωστά».
Φαίνεται ακραίο αλλά εχουν συμβεί εκατοντάδες ατυχήματα εξ αιτίας της τρέλλας μας να απαντήσουμε, να ποστάρουμε στα social media , να διαβάσουμε τι μας έγραψαν η τι σχολίασαν και να «μετρήσουμε» την δημοτικότητα μας μέσω likes και stories.
Ναι, με θεωρούν ακόμα και σήμερα βράχο αξιοπιστίας και σταθερότητας. Αλλά δεν απαντώ πια τόσο άμεσα, και το βασικότερο δεν εχω καμμιά ενοχή ή τύψεις για αυτήν μου την απρέπεια.
Ωριμάζοντας αντιλαμβάνεσαι τα σημαντικά απο τα λιγότερο σημαντικά.
Μπορεί να είναι οι άνθρωποι που «φεύγουν» χωρίς να εχουν κάνει αυτά που ήθελαν και αυτοί είναι το δικό σου «μάθημα» για το πως η ίδια η ζωή είναι -χωρίς καμμιά διάθεση μελό- μια σταγόνα που τρέχει μέσα απο τα χέρια σου.
Δεν μπορούμε να τα κάνουμε ολα. Η μάλλον...λάθος. Μπορούμε. Αλλά αμφιβάλλω αν θα είναι όλα εξαιρετικά.
Και είμαι πια σίγουρη οτι το σώμα, το μυαλό, η καρδιά θα πληρώσουν το τίμημα με μια α-σθένεια που απλά θα στείλει ενα σαφέστατο μύνημα.»
«Κατεβάζεις ταχύτητα» ή πας στον άλλο κόσμο να συνεχίσεις το περιβόητο Multitasking.
Αλλωστε εκεί πάνω χρειάζονται κάποια καλύτερη οργάνωση , τόσοι που έχουν μαζευτεί...