«Λαθρέμποροι Τυρόπιτας ή...»

Σκηνή 1η: O/η  Χ  πήρε την εθελουσία έξοδο από μια τράπεζα και με το εφάπαξ πήγε και άνοιξε μαγαζί σε νησί. Το γέμισε εμπόρευμα και απλά βαράει το κεφάλι του/της τώρα στον τοίχο, γιατί δεν είχε τα αποτελέσματα που φανταζόταν ..

Σκηνή 2η: «Η κορούλα/ανηψιά/ξαδέρφη μας είναι 25 χρονών, κούκλα και ταλαντούχα και θέλουμε να της ανοίξουμε κομμωτήριο. Δουλεύει τώρα σαν ιδιωτική υπάλληλος. Δικαιούται ..επιδότησης?» (από πραγματικό σχόλιο που είδα σε σελίδα για κοινοτικά προγράμματα)     

Σκηνή 3η: O/η Ψ έχει μια εταιρεία την οποίας  όλα τα έξοδα  τα πληρώνει ο μπαμπάς/μαμά/θείος/θεια κλπ και αν βγάλει τίποτα, τα χρησιμοποιεί για να καλύψει το lifestyle/ακριβό σπορ/χόμπυ που με ευλάβεια συντηρεί. Αν δεν βγάλει, δεν συμβαίνει και κάτι, θα συνεχίσει να πέφτει η χορηγία.

Και οι 3 ανωτέρω σκηνές είναι πέρα για πέρα αληθινές.

Είναι αναρίθμητα τα σπασμωδικά παραδείγματα που  απαρτίζουν το μεγαλύτερο ποσοστό αυτού  που με μια λέξη ονομάζεται αγορά. Πραγματικά πόσο αστείο έως θλιβερό είναι να βλέπεις να ξεπετάγονται κάρτες με το C.E.O φαρδιά πλατιά γραμμένο, ενώ αυτός/αυτή που δίνει την κάρτα να έχει ατομική επιχείρηση ή άντε το πολύ να είναι από 2 έως 4 άτομα μαζί.

Δεν ξέρω πραγματικά. Ίσως να έπρεπε να αφήσω μόνο τον τίτλο που πραγματικά για μένα τα λέει όλα, στο πως σε αυτήν την οικονομία που καταδιώκει μετά μανίας το Επιχειρείν , είναι πόσα μα πόσα πράγματα λάθος στην προσέγγισή του.

Από την άλλη έχω κουραστεί πραγματικά να διαβάζω άρθρα προστακτικής με πόσους  τρόπους μπορώ να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα, να βγάλω τα εκατομμύρια που ονειρεύομαι και όλα αυτά με μια εγγραφή και όλα θα λυθούν.

Από μέντορες και γκουρού πάνω στο Επιχειρείν εκεί να δεις τι γίνεται. Και πόσοι από αυτούς έχουν επιχειρήσει άραγε? Πόσοι από αυτούς έχουν βιώσει στο σβέρκο τους την καυτή ανάσα του τέλους μήνα όταν πρέπει να πληρωθούν οι αφύσικα αυξανόμενες υποχρεώσεις? Πόσοι ξέρουν τι σημαίνει να αγχώνεσαι για το αν θα πληρωθείς, γιατί ο πελάτης σου έπαθε ξαφνικά ταράκουλο?

Η νέο-οικονομική αγγλική ορολογία στην καθομιλουμένη. Εσείς είστε για B2B,B2C ή peer to peer? Περάστε από εδώ. Εσείς? Είστε pre-seed ή seed? Τι λέει το cluster για εσάς? To micro-environment σας πως σας φαίνεται σήμερα? Πως το βλέπετε το pitching? Θα δουλέψει? Είστε έτοιμοι για ένα conference call ή να το αφήσουμε για άλλη μέρα? Στα πόσα VC’s κληρώνει ο λήγοντας?  Οι δε περισσότεροι που τα χρησιμοποιούν περισπούδαστα , ειλικρινά αισθάνομαι ότι ζουν σε μια κατάσταση αυθυποβολής. Σαν να ζουν σε μια άλλη χώρα. Στην Ελλάδα έτσι και αλλιώς ό,τι δηλώσεις είσαι και με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις. Σε πόσους πραγματικά απευθύνονται αυτές  οι έννοιες και πόσοι στην πραγματικότητα έχουν την  ικανότητα ανταπόκρισης? 3%?5%? Μια νέα νοοτροπία να ανθίζει πάνω σε σαθρά θεμέλια. Με την αυθυποβολή να έχει τον πρώτο ρόλο. Η κάρτα του one man army C.E.O απλά σφραγίζει τη ματαιοδοξία. 

Δεν ξέρω  πραγματικά τι να πω. Οπότε θα πω αυτό που νιώθω και ζω.

Το Επιχειρείν είναι Κάλεσμα. Είναι μικρόβιο. Είναι αυτό που σε κάνει να μην μπορείς να κοιμηθείς επειδή το σκέφτεσαι συνέχεια. Είναι αυτό που σε κάνει να σηκώνεσαι την επόμενη μέρα και όσο διαλυμένος και να είσαι μέσα σου θα συνεχίσεις σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Είναι αυτό που θα φροντίσεις να υπάρχει πρώτα εκείνο πληρωμένο και μετά εσύ. Δεν έχεις την πολυτέλεια να πας διακοπές-διακοπές, να κάνεις ζωάρα γιατί πρέπει να δεις τι θα κάνεις μετά. Είναι αυτό που σε κάνει να ψάχνεσαι συνέχεια για το που πηγαίνεις. Είναι αυτό που θα σε γεμίσει αμφιβολίες μέσα σου όταν οι γύρω σου θα σε περιπαίζουν επειδή προσπαθείς. Και είναι αυτό που θα σε καλμάρει μέσα σου όταν δεις τον εαυτό σου να εξελίσσεται μαζί με τη δουλειά σου. Αυτό είναι το Επιχειρείν στα μάτια μου. Εκεί θα δεις την πειθαρχία σου και τη δέσμευσή σου. Αν έχεις. 

Με τα likes ταμείο δεν θα κάνεις. Το διαδίκτυο είναι σημείο αναφοράς σοβαρότητας της δουλειάς σου. Και ό,τι και όπως το καταλαβαίνεις. Μην γεμίσεις το μυαλό σου με φαντασιώσεις. Δεν στήνεις μαγαζί πάνω στους φίλους σου. Και σίγουρα μην διανοηθείς να επαναπαυθείς. Γιατί κανείς δεν σε περιμένει. Όπως και κανείς δεν νοιάζεται για το πόσο καλά (και αν) τα πας. Αντιθέτως σε περιμένουν στη γωνία να σε κράξουν αν λυγίσεις. Γιατί αυτή είναι σε μεγαλύτερο ποσοστό η νοοτροπία μας. Αν μπορείς λοιπόν κάθε μέρα να βλέπεις αυτήν την ζωή που επέλεξες και να χαμογελάς, τότε ναι. Επιχειρείς. Και ήδη χαμογελάς που διαβάζεις αυτές τις λέξεις. Γιατί ήρθες συνειδητά στον «καυγά» και όχι σαν λαθρέμπορος τυρόπιτας. Δεν  σε νοιάζει η κάρτα σου τι τίτλο έχει.  Ήρθες για να κάνεις την τίμια προσπάθειά σου. Τη δική σου. Που φέρει πάνω της το κάθε χαρακτηριστικό της ταυτότητας και σοβαρότητάς σου. Δεν σε νοιάζει τι κάνει ο άλλος και πως το κάνει. Σε νοιάζει εσύ τι κάνεις. Και αυτό θα το καταλάβουν και αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι. Αν έχεις καταλάβει που απευθύνεσαι. Αλλά αυτό και αν είναι μια άλλη ιστορία..  

Κράτα και 2 πράγματα αν θες.  Είναι οι 2 βασικότεροι κανόνες του πόκερ. Ο πρώτος είναι «να ξέρεις πότε να πας πάσο» και ο δεύτερος «να παίξεις το χειρότερό σου φύλο με τον καλύτερο τρόπο». Δεν έχω κάτι άλλο να σου πω. Σε ευχαριστώ για το χαμόγελο. Ανταποδίδω.