Πολλοί πιστεύουν πως η αρμονική συνύπαρξη των εργαζομένων ή των στελεχών σε μια εταιρεία, σε μια ομάδα, είναι ένα ουτοπικό κλισέ. Είναι;

Λόγω ενασχόλησης μου δεκαετίες τώρα με τον κλάδο των επιχειρήσεων, αντιμετώπιζα πάντα το εξής δίλημμα.

Που αρχίζουν και που σταματάνε τα όρια του «κοινωνικού σχολιασμού» μέσα σε μια επιχείρηση;

Τι σημαίνει «έχω μια άποψη για ενα άτομο και την εκφράζω στους άλλους γιατί έτσι νιώθω»;  Και πόσο guilty free εν τέλει, θα έπρεπε να είμαστε για αυτή μας την συμπεριφορά;

Σε παλαιότερες κοινωνίες, σε περασμένες δεκαετίες, η έννοια «τιμή» είχε ιδιαίτερη βαρύτητα.

Στις ταινίες που έχουν σαν θεμα την Mafia, υπάρχουν αντίποινα σε περίπτωση που κάποιος από την «Οικογένεια» δεν συμμορφωθεί με τους κανόνες, ή τολμήσει να «πουλήσει» τους υπόλοιπους.

Κινηματογραφικές υπερβολές; Ισως.

Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Η ανθρώπινη φύση μας, έχει αδυναμίες και τρωτά σημεία.

Κάποτε διάβασα μια φράση: «οι περισσότεροι έχουν μια τρύπα στις κάλτσες τους», υπονοώντας ότι οι περισσότεροι έχουν κάτι που τους φοβίζει, τρομάζει, αλλά και πλήθος κακών εμπειριών που τις κουβαλάνε παντού και πάντα.

Αρα, καλό είναι να μην κρίνουμε τόσο εύκολα και με ελαφριά τη καρδία. Το περιβόητο «πρέπει να περπατήσεις με τα παπούτσια του άλλου για να καταλάβεις τα βήματα του» είναι αυτό που πρέπει να έχουν όλοι στο μυαλό τους αλλά και στην καρδιά τους.

Ο κανόνας όμως παραμένει ένας και απαράβατος.

«Ηθος».

Μια γνωστή μου, μεγάλο όνομα στον χώρο των επιχειρήσεων, δέχτηκε πόλεμο απο τη αρχή που ξεκίνησε.

Είχε ιδέες, πάθος, επιμονή και υπομονή. Οταν όλοι γύρω της περίμεναν να «πέσει» σχολιάζοντας κάθε της κίνηση αρνητικά, εκείνη δεν έμπαινε ποτέ στον κόπο να «απαντήσει» με την ίδια ποσότητα φαρμακερών σχόλιων.

Δούλευε.

Οταν την ρώτησα μετά απο χρόνια το μυστικό της βιωσιμότητας της σαν brand, μου είπε τα εξής: «δεν έκατσα ποτέ να ασχοληθώ με το τι λέγανε για μένα άνθρωποι που δεν έχουν «ζωή». Δεν είχα τον χρόνο».

Ακόμα και στις μικρές ή στις μεγάλες επιχειρήσεις οι άνθρωποι που δουλεύουν επί της ουσίας, δεν έχουν χρόνο να σχολιάσουν συναδέλφους, τμηματάρχες, προισταμένους και τα συναφή.

Οπως και σε μια ομάδα, αυτοί που δημιουργούν, δεν θα κάτσουν να ασχοληθούν παρά μόνο για το συνολικό καλό της ομάδας ούτε θα σταθούν σε μικρότερης σημασίας πράγματα.

(Και εδώ μπαίνουν οι επαγγελματίες του Ανθρώπινου Δυναμικού, με ενσυναίσθηση και διάθεση για το καλύτερο εργασιακό κλίμα. Δεν ξέρω τι θα κάναμε χωρίς αυτούς!)

Αξίζει όμως μια ζωή χωρίς σχολιασμό;

Και αν φτάσουμε να ζούμε τις ζωές μας τόσο ηθικά αποστειρωμένες; Ισως ακούγεται βαρετό.

Απο την άλλη πλευρά, οι άνθρωποι όσο και αν σχολιάζουμε αρνητικά τους άλλους, πάντα θα θαυμάζουμε και θα σεβόμαστε εκείνους που ΔΕΝ το κάνουνε.

Και αυτό από μόνο του, τα λέει Ολα.