Στα extras του dvd του Saturday Night Fever (ναι ναι αυτού με τον Travolta να σκίζει τις πίστες), υπάρχει μια εκτενέστατη αναφορά κοινωνικού περιεχόμενου, για το πώς η Disco ήταν η «απάντηση» στην εκπληκτική βιομηχανική και οικονομική ύφεση των 80’ς , στην Αμερική.

Ένα μουσικό και κοινωνικό κίνημα (όπως χαρακτηρίσθηκε) που συνοδεύθηκε από εξωφρενικά ντυσίματα αλλά κυρίως από ρυθμούς που μέχρι και σήμερα μόνο remix μπορούν απλά να γίνουν. Σε ότι αφορά την ωμή και γνήσια δημιουργία και πειραματισμό πάνω σε ήχους και όργανα καλύτερα άστο. Συνθέσεις, μπάντες μεγάλες και ρυθμός. Συνέχεια. Και η χαρά να νιώσεις το τραγούδι. Να το χορέψεις όσο καλύτερα γίνεται. Να το μοιρασθείς με τον σύντροφό σου. Πόσοι και πόσοι νέοι δημιουργοί του μετέπειτα, παραδεχόντουσαν τις επιρροές τους από εκείνη την περίοδο? Ελάχιστοι. Γιατί η Disco θεωρούταν μια γελοιότητα. Ένα κιτς. Έπρεπε να εμφανισθούν οι Daft Punk να φέρουν τον Giorgio Moroder (οσκαρικός συνθέτης και δημιουργός ήχων και μελωδιών απλά αξεπέραστων ακόμα και σήμερα) ξανά στο προσκήνιο ή τον Nile Rodgers των Chic για να , απενοχοποιήσει το ευρύ κοινό πια , τη σημασία που έδειχνε τότε στην disco. Μια γενικότερη επιστροφή στα 80’s .

Από τα 80’s φύγαμε σε ένα βράδυ εδώ. Ξαφνικά οι ταινίες του Ψάλτη και της παρέας του έγιναν δευτεράντζα. Ο Έλληνας μαθαίνει τα cohiba και τα sushi. Τα πρώτα πίστα. Τα μεγάλα κυβικά. Τα ταξίδια στις Μαλδίβες. Και την Louis Vuitton.Τα Burberry’s και τις επενδύσεις σε σκληρό νόμισμα . Και τις μπίζνες. Κυρίως αυτό. Και ξαφνικά παφ!Η μανιοκαταναλωτική κοινωνία βρέθηκε με το κλειδί του Range Rover στο χέρι. Γιατί πάντα «δανεικό» ήταν.

Η Ελλάδα έγινε τραγουδίστρια (για 5-6 σαιζόν). Χορεύτρια. Σεφ (το κέφι ακόμα συνεχίζεται). Μπούκαρε στα φωτοβολταϊκά και τα Frozen Yogurts.Ρήμαξε τα σαλιγκάρια όλης της περιφερείας (από εκεί που τα πάταγε) και τώρα ετοιμάζεται να τινάξει την μπάνκα (ως άλλος πάλαι πότε Γιώργος Πολυχρονίου με μια δεσποινίδα τότε δίπλα του ονόματι Ελένη Μενεγάκη), κατεβαίνοντας στις Δημοτικές Εκλογές. Ζητώντας να με σώσει. Γιατί αφού στο Δημόσιο πια δεν ψωνίζουν (όπως πάντοτε) πια από ..σβέρκο, κάτσε να πάω και εγώ μαζί με την μειοψηφία αυτών που συνειδητά το έχουν για να κάνουν κάτι καλύτερο. Στην τελική θα το βάλω και στο βιογραφικό (μαζί με το μπιζνες αντμινιστρεησον και το μαρκετινγκ – πόσο άσχημα διαβάζονται οι αγγλικές ορολογίες στα ελληνικά ε;)

Οι μπιζνεσμεν των 90’ς ξαφνικά εξαργυρώνουν τα πτυχία που ζήτησαν από τα παιδιά τους , ανοίγοντας τους καφέ. Όπου σταθείς και οπού βρεθείς. Και αν ρωτήσεις γιατί καφέ, θα σου πουν γιατί α) ο Έλληνας (αυτοί είναι από το Λιχτενστάιν – ξέχασα ) πάντα πίνει καφέ και β) έχει πολύ υψηλό περιθώριο κέρδους (άμα βρε παιδί μου είσαι μέσα στα πράγματα πως φαίνεται..). Το τελευταίο το κρατάω για το άμεσο μέλλον προς επεξήγηση.

Τώρα που αναμένονται και οι ορδές των τουριστών, όλοι στον τουρισμό. Και οι υπόλοιποι? Τι θα απογίνουμε? Α απλό. Συνεχίζεις. Να δημιουργείς. Να πειραματίζεσαι. Να αποτυγχάνεις. Να διαβάζεις. Να παλεύεις σε μια κοινωνία χωρίς κανόνες. Να δοκιμάζεις τις δυνάμεις σου πάνω σε αυτό που αγαπάς. Όχι για το budget.Για σένα πια κάντο. Τα νούμερα σου να βγουν σωστά. Μην το ξεπετάξεις. Σαν άλλος Grand Master Flash (ο πατέρας του scratching) βάλε χαρτόνια κάτω από τα βινύλια όταν παίζεις. Γι α να μην σπάσει η βελόνα. Και συνέχισε να σπρώχνεις στο να βγει αυτός ο «ήχος». Όπως τότε ασήμαντοι άνθρωποι, μέσα από τα σπίτια τους (και αν είχαν), βγάζανε ήχους που ποτέ δεν ξεπεράστηκαν. Έτσι και τώρα. Τουλάχιστον αφού η ανάγκη (μάλλον η σκληρή πραγματικότητα) μας γυρνάει στα 80’ς, αυτήν την φορά οι στροφές στην πίστα, αν μην τι άλλο να είναι αυθεντικές. Και όχι επειδή το κάνει ο άλλος.

ΥΓ: οι ξένοι (ωραίο ε;) έχουν φαγωθεί με την Ικαρία. Γιατί ζουν εκεί όσο τα έλατα. Μελέτες, κόντρα μελέτες , αναλύσεις και συνεντεύξεις. Μόνο ένας μια φορά τους είχε πει ως άλλος Καζαντζάκης, το «μυστικό» με 3 λέξεις. Σκληρή δουλειά και πείνα. Και έφυγε κουνώντας το κεφάλι του για τη νέα γενιά..