Ηξερα από διαίσθηση- πως το συγκεκριμένο event θα ήταν πολύ καλό. Αυτό που έζησα όμως ήταν απλά ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ. Χαίρομαι  λοιπόν που σε κάτι τέτοιες στιγμές η διαίσθηση μου δεν με εγκαταλείπει. Η βραδιά δεν ήταν ακόμα μια βραδιά με ομιλίες, φαγητό και καλούς χορηγούς. Αν θα μπορούσα να σκεφτώ τι είναι αυτό που κάνει μια εκδήλωση να σου μείνει στην μνήμη, αυτό θα είναι η #τροφή_για_σκέψη  η όπως λέμε στα μέρη μου #food_for_thought. Ακούσαμε πολλά που δεν γνωρίζαμε, όχι μόνο για αυτό το καταπληκτικό ζώο. Οχι μόνο για την ιστορία του. Oχι μόνο για την γευστική του αξία, η τις ευφάνταστες συνταγές που θα μπορούσε να δοκιμάσει κανείς με το κρέας του.

Θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος ᾽᾽και γιατί πρέπει να με ενδιαφέρει εμένα κάτι τέτοιο;''

Γιατί η γαστρονομία είναι η περιουσία κάθε τόπου.

Γιατί κάποιες συνταγές που κάποτε θεωρούσαμε κατώτερες της ''ανερχόμενης'' κοινωνικής μας θέσης, αποδείχτηκαν εν τέλει κερδοφόρες  για εκείνους που ασχολήθηκαν σοβαρά μαζί τους, είτε σαν παραγωγοί, είτε σαν μάγειροι.

Γιατί η φύση είναι οι ρίζες μας, η κληρονομιά μας. Με αυτά μπορούμε να πορευτούμε και να κάνουμε την ᾽᾽διαφορά᾽᾽.

Γιατί όπως είπε και ο Σωτήρης Κοντιζάς ''Κάποτε οι μάγειρες δρούσαν ατομικά. Έβρισκαν μια καλή πρώτη ύλη και το κρατούσαν μυστικό, μην τους πάρει κάποιος συνάδελφος την ιδέα, τον προμηθευτή, τα πρωτεία. Δούλευαν ανταγωνιστικά, όχι συνεργατικά. Πόσο διαφορετικά πάνε να γίνουν τα πράγματα σήμερα! Η νέα γενιά μαγείρων γνωρίζει καλά πως η ισχύς βρίσκεται στην ένωση -στο μαζί, όχι στο χώρια.''

Oι εποχές έχουν ευτυχώς αλλάξει. Ανθρωποι σαν τον Δημήτρη Παπαστεργίου που ονειρεύεται να κάνει ακόμα πιο καινοτόμα την πόλη των Τρικάλων, μια πόλη - πρότυπο ήδη- είναι αυτοί που μας δείχνουν τον δρόμο.

Σαν τον Κλεομένη Ζουρνατζή που ο καθαρός του λόγος καθήλωσε το ακροατήριο, κάνοντας το να καταλάβει για ακόμα μια φορά, πως η ξενομανία στην κουζίνα μόνο δεινά μπορεί να φέρει.

Οραματιστές σαν τον Δημήτρη Δήμο, τον στιλοβάτη και μαχητή για την επιβίωση των αυτόχθονων φυλών.

Δυναμικοί νέοι επαγγελματίες σαν τον Σωτήρη Λυμπερόπουλο που μέσα από το δικό του #success_story που με humor μοιράστηκε, νιώσαμε πως το πείσμα και η στρατηγική, μπορούν να φέρουν καρπούς στο #επιχειρείν.

Σαν την φρέσκια ματιά του Αρη Σκλαβενίτη σχετικά με το κρασί και τις γεύσεις, και πως αυτά μπορούν να μπερδευτούν τόσο όμορφα, ώστε να αποτελούν καθαρό εθνικό εξαγώγιμο προιόν.

Σαν την αθωότητα και τις γνώσεις του Ευθύμη Αυγέρη, που το όραμα του για το καινοτόμο αγρόκτημα (η Κιβωτός του Δήμου) που διαχειρίζεται μαζί με την σύζυγο του Ευαγγελία Δήμου τον κάνει πραγματικά ξεχωριστό.

Απόλαυσα επίσης τον αγαπημένο μου διανοητή της γαστρονομίας -και συγγραφέα του «Δειπνοσοφιστή» -Χρίστο Ζουράρι , ο οποίος ομολογώ με έπεισε να μην ξαναχρησιμοποιήσω balsamico στις σαλάτες μου!

Εμαθα τόσα από τον Αρτέμη Περιστεράκη ακούγοντας τις αστείρευτες γνώσεις του για το μαγείρεμα του μαύρου χοίρου αλλά και για τα ''χοιροσφάγια''. Kάπως έτσι -σκέφτηκα- είναι οι επαγγελματίες που είναι αφοσιωμένοι στο επάγγελμα τους.

Υπάρχει μια παροιμία. ''To φτηνό κρέας το τρώνε οι σκύλοι''. Αυτό σκέφτηκα όταν άκουγα τον Σωτήρη Κοντιζά να μιλάει. Αν το σώμα μας χρειάζεται κάτι, αυτό είναι καλό κρέας. Οχι φτηνό. Η μεσογειακή μας διατροφή άλλωστε είναι τόσο πλούσια που μας δίνει την επιλογή να τρώμε πιο σπάνια κρέας, φτάνει αυτό να είναι εξαιρετικής ποιότητας.

Με την φίλη μου την Μαρία Σφυράκη συμφωνήσαμε στο εξής. Ηταν μια έξοχα οργανωμένη βραδιά, με καλή ενέργεια, με αυθεντικούς ανθρώπους, παντελή απουσία επιτήδευσης. Την καταχαρήκαμε.

Και θα το ομολογήσω. Περιμένουμε ήδη το τρίτο #wise_food_stories!