Λόγω επαγγέλματος ταξιδεύω σε διάφορα μέρη. Είναι αυτές οι ευλογημένες στιγμές που περπατώντας πέφτω συχνά πάνω σε γαστρονομικές εκπλήξεις. Σε ανθρώπους που αγαπούν την δουλειά τους. Τον τόπο τους. Την ιστορία του.

Το συγκεκριμένο μαγειρείο βρίσκεται απέναντι από Αρχαιολογικό Μουσείο του Αιγίου. Εδω ήταν η ''εμπορική'' καρδιά της πολης με τα 14 μαγαζακια στη στοά του Γάτου. 

Είχα ακούσει θετικά σχόλια και αυτός ήταν ο λόγος που το αναζητούσα.

Σε εστιατόρια της περιφέρειας ψάχνω την αυθεντικότητα. Ψάχνω εκείνη την αίσθηση πως το φαγητό θα σερβιριστεί από ώρα σε ώρα χωρίς άγχος και ένταση αλλά με εκείνη την γλύκα της σπιτικής κουζίνας. Αυτή την ηρεμία, εδώ την βρήκα. (Είναι η ίδια ηρεμία που βρίσκω και στο μαγαζί της κυρίας Βαγγελιώς στην Αρτα.)

Μεγάλες μερίδες και καθώς δεν είμαι συνηθισμένη σε αυτές, η κα Ελένη αναρωτιέται ''γιατί δεν τρώω''. Κάθεται στο τραπέζι και είναι σαν να την ξέρω χρόνια.

Μιλάει με νοσταλγία για την πόλη της, την μητέρα της, τα χρόνια της τα νεανικά. Μαθαίνω την ιστορία του μέρους στο άψε-σβύσε και το αγαπώ ακόμα περισσότερο.

Είχα σκοπό να την ρωτήσω για την επιλογή των επίπλων, αυτών των τόσο αριστοκρατικών παλαιών επίπλων, αλλά αντιλαμβάνομαι πως η ίδια και η οικογένεια της έχει αυτή την αισθητική που δεν αφήνει καμμία λεπτομέρεια στην τύχη της. Διαθέτει επαγγελματισμό και μεράκι.  Δεν μαγειρεύει πολλά. Και μαγειρεύει με κέφι και έμπνευση. Δεν κάνει αγγαρεία.

Και αυτό το γεύεσαι στα πιάτα της.

Θα σας πρότεινα μοσχάρι κοκκινιστό με πατατούλες και μπακαλιάρο πλακί.

Θα απολαύσετε ότι και αν διαλέξετε. Γιατί θα είναι μαγειρεμένο με αγάπη και χαρά.

Αυτά δεν ψάχνουμε όλοι;